জীৱন বাটৰ ৰসঃ চন্দ্ৰপেহা (১৪)

জীৱন বাটৰ ৰসঃ চন্দ্ৰপেহা (১৪)

মনৰ সমস্ত আবেগ অনুভূতি সানি পেহাই বৰ্ণনা কৰিবলৈ সদায় লকলকাই থকা অন্যতম বিষয়টো হৈছে ভাওনা ৷ আৰু এই বিষয়টোৰ লগত থকা পৰিসংখ্যা শুনি আমাৰ চকু কপালত উঠে৷ যেনে - শঙ্খচূড়ৰ ভাও ১৬৩ বাৰ, সম্ভাসুৰৰ ১৯১ বাৰ, বকাসুৰৰ ২১৯ বাৰ, ব্ৰহ্মাৰ ১৩৯ বাৰ.... ৷ আমাৰ মাজত বুদ্ধি-বৃত্তিত আগবঢ়া ভাইকণ ককাইদেউৱে কেতিয়াবা সোধে – পেহা, এই হিচাপ মতে আপোনাৰ বয়স দেখোন এতিয়া পাঁচশ মানেই হব লাগিছিল, একেবাৰে খোদ শঙ্কৰদেৱৰে সমসাময়িক যেন হলগৈ দেখোন!  – নহয় অ’, একে বছৰেত কেইবাখনো ভাওনা পৰে নহয়! পেহাই সহজ ভাবে উত্তৰ দিয়ে৷

কথাটো হয়৷ পেহাক দূৰ-দূৰণিৰ গাওঁলৈ ভাওনা কৰিবলৈ মতাৰ কথা আমি আটায়ে জানো৷ অৱশ্যে তাত কি ভাও আৰু কিমানবাৰ দিলে সেইয়া জনাৰ তেতিয়া উপায় নাছিল৷ আমাৰ দিনত ফে’চবুক নাছিল! আমাৰ সেই সমগ্ৰ অঞ্চলটোত পেহা কোনদিনা ক’ত ভাও দিবলৈ গৈছে তাৰ কোনো ঠিকনা নাছিল৷

এদিন মই সুধিলোঁ – পেহা, আপুনি গোটেই জীৱনটো ভাওনা কৰিয়েই কটালে৷ এফালে দিনত ঘৰৰ কাম - পথাৰৰ কাম, আনফালে ৰাতি ভাওনা – গানিকা,  এইবোৰ কেনেকৈ কৰিছিল ? ৰাতি ভাওনাত ভাও দি আহি টোপনি ক্ষতি নহয়নে?

-        হয়, কেতিয়াবা দুইৰে হৰণ কৰাটো ভুল হলে দিনত চকু এটা অলপ পোৰে!

-        দুইৰে হৰণ কৰাটো মানে? – আচৰিত হৈ আমি সোধো৷

-        মানে ধৰ ভাওনা হৈছে দীঘলপেটাত৷ আমাৰ গাওঁৰ পৰা তালৈ বাৰ মাইল৷ দুইৰে হৰণ কৰ – কি পালি, ছয়? অৰ্থাৎ ওভতনি বাটত আগৰ ছয়মাইল মই সোঁ-চকুটোৰে আৰু পিছৰ ছয়মাইল বাওঁ চকুটোৰে শুব লাগিব৷ বচ টোপনি পূৰ হৈ গ’ল৷  তাৰপিছত ঘৰ পায়েই চিধাই গৰুহাল লৈ পথাৰলৈ পোনাই দিওঁ! কিন্তু সেই দুইৰে হৰণ কৰা হিচাপটো ঠিক নহলে পাছদিনা চকু এটা অলপ পোৰে!