জীৱন বাটৰ ৰসঃ চন্দ্ৰপেহা (২০)

আঘোন গ’ল, পুহ মাহ আৰম্ভ  হৈছে ৷ পথাৰৰ সেউজীয়াই ক্ৰমশঃ বৰণ সলাবলৈ লৈছে৷ বাৰীৰ শাকনিত লাই, পালেং, ধনীয়া, বাবৰি, বন্ধা কবি, ওল কবি, ফুল কবিয়ে “আজি মোক খা – আজি মোক খা “ কৰি থকাৰ সময়৷  বোৱাৰী পুৱাতে পেহা যেতিয়া শাকনিত সোমাইছিল তেতিয়া কুৱঁলীয়ে গোটেইখন ঢাকি থৈছে৷ বাৰীখনৰ এফাল কেঞাবন চিকুনাই পেহা যেতিয়া আজৰি হ’ল তেতিয়া কুঁৱলী আঁতৰিছে, বেলিৰ পোহৰ শাকনিত পৰিছে, দূবৰি বনৰ ওপৰত নিয়ৰৰ টোপাল বিলাক মুকুতা জিলিকাদি জিলিকিবলৈ লৈছে ৷ 

কোৰ-খন্তি সামৰি থৈ গাটো তিয়াই আহি পেহাই এতিয়া জালখনত হাত দিছেহি৷ বাৰান্দাৰ খুটা এটাত ওলোমাই লৈ পেহাই খেৱালী জাল এখন গুঠি আছে৷ দুহাত পাৰ হওঁ হওঁ ৷ আগৰবাৰ চগমলালৰ দোকানৰ পৰা অনা সূতাবিধ ঠিক নাছিল, মাজে মাজে ফিচিকি যায়৷ নতুন সূতালৈ ৰৈ থাকোঁতেই এমাহ সময় এনেয়ে পাৰ হ’ল৷ দুহাত হ’লেই যেতিয়া বাৰিষাৰ আগে আগে ওলাবগৈ লাগে!

পুৱফালৰ পিৰালিটোত থৈলা এটাত লেপেতা কাঢ়ি বহি, পিঠিত ৰ’দ পেলাই বহি লৈ মুকুল ককাইদেউৱে ইংৰাজী গ্ৰামাৰ পঢ়িছে  – কিং-কুইন, লায়ন-লায়নেছ, ফক্স-ভিক্সেন !

ঠিক সেই সময়তে মূৰত গামোছাৰ খোপা পিন্ধি কাষলতিৰ তলত নুৰিয়াই লোৱা তিতা কাপোৰ এসোপা লৈ পেহী আহি আগ চোতাল পালেহি৷  পেহাৰ মুখখন খজুৱাই আছিল, চাহ একাপৰ কথাও মনলৈ আহিছে ৷ এনে অৱস্থাত তেখেতে প্ৰায়েই পেহীক খোচ এটা মাৰে ৷ পেহীয়ে যেতিয়া দাঁত মূৰ কৰচি কয় – এই মানুহটোৰ গাত কি জখিনী লাগিল জানো ! পেহাইও গুজুব কৈ উত্তৰ দিয়ে – আইনাখন চালেই দেখা পাবা জখিনীজনী, যোৱা চোৱাগৈ! এতিয়া তেনে এটা সময় সমাগত হৈছে বুলি পেহাৰ মনে ক’লে৷  পেহীয়ে চোতালৰ তাঁৰডালত কাপোৰবোৰ মেলিবলৈ লৈছে৷ ঠিক সেই সময়তে মুকুল ককাইদেইৱে সুধিলে – পেহা, উলফ্‌, মানে কুকুৰ নেচীয়া বাঘৰ স্ত্ৰীলিংগ কি ?

পেহাই গহীনাই উত্তৰ দিলে - কিয়, কিতাপত নাই নেকি?

-         - নাই পোৱা দেখোন! মুকুল ককাইদেউৰ উত্তৰ৷ 

পেহাই লগে লগে ব্ৰহ্মাস্ত্ৰ প্ৰয়োগ কৰিলে - নাই যদি পেহীয়েৰৰ নামটোকে লিখি দে, মিলি যাব!

এই মানুহটোৱে ল’ৰাটোৰ মূৰটো খাব!  গো-গোৱাই পেহী আখলঘৰলৈ সোমাই গ’ল – চাহ বাকিবলৈ ৷