জীৱন বাটৰ ৰসঃ চন্দ্ৰপেহা (১৯)

জীৱন বাটৰ ৰসঃ চন্দ্ৰপেহা (১৯)

পুৱাতে গা পা ধুই ধোবাই ধোৱা ধুতি-পাঞ্জাৱী এসাজ পিন্ধি, ৰ’দত থৈ গলাই লোৱা নাৰিকল তেল অকণমান চুলিত সানি লৈ পেহা কৰবালৈ যাবলৈ ওলাইছে ৷ ঠিক সেই সময়তে আমি গৈ ওলালোগৈ ৷ ৰ’দ পৰা ঠাইখিনিলৈ আৰামী চকীখন টান মাৰি আনি আৰামেৰে বহি লৈ পেহাই দৰ্শনেৰে আৰম্ভ কৰিলে ৷

-        -   বুজিছ, অংকত এশৰ ভিতৰত এশ নাপালেই জীৱনটো অথলে নাযায় ৷ জীৱন এনেকুৱা এটা বস্তু যত এশ পোৱাটোতকৈ ষাঠী পোৱাটোও কেতিয়াবা বেছি সুখত থাকিব পাৰে ৷ অকল পাঠ্যপুথিৰ জ্ঞানেৰেই জগত জিনিব নোৱাৰি ৷

অদ্ভুত কাহিনী এটা শুনাৰ লোভত আমিও লগে লগে শলাগি যাওঁ৷

আমাৰ ৰমণীকে নাচাৱ কিয় ? 

ৰমণী মানে ৰমণীমোহন উপাধ্যায় ৷ তেখেত আমাৰ সমষ্টিৰ বিধায়ক , ছমাহৰ আগতে তেখেতে কৃষি মন্ত্ৰীৰ দায়িত্ব পাইছে ৷ উপাধ্যায় আৰু পেহা হেনো এসময়ত একেখন স্কুলতে পঢ়িছিল৷ ফাইভ-চিক্স-চেভেন তেওঁ পেহাৰ লগত একেলগে আৰু এইট-নাইন-টেন পেহাতকৈ এখাপ ওপৰ শ্ৰেনীত পঢ়িছিল ৷ আগতে তয়া-হয়া আছিল যদিও পাছলৈ পেহাই তেখেতক ককাইদেউ বুলি মতা কৰিছিল ৷ ৰমনী আচলতে কিমান পানীৰ মাছ সেইটো একমাত্ৰ পেহাইহে ভালদৰে জানে ! আৰু সেইটো জানে কাৰণেই ৰমনীমোহনেও পেহাক মানে, মানে সন্মানৰ চকুৰে চায়!

এবাৰ কি হল জাননে নাই ? – তামোল পান এবিৰাত চাধা চূণ অকণ মিলাই মুখত ভৰাই লৈ আঙুলিত লাগি থকাখিনি চূণৰ অৱশিষ্টখিনি চকীখনৰ হেন্দেলডালৰ তলৰফালে মচি মচি পেহাই কাহিনী আৰম্ভ কৰিলে ৷

ক্লাছ ছেভেনৰ ছমহীয়া পৰীক্ষা ৷ ৰমণীমোহন আৰু পেহাই একেখন বেঞ্চতে বহি পৰীক্ষা লিখিছিল ৷ অংকৰ পৰীক্ষাৰ দিনা থৰহৰি কম্পমান! অংক বুলি কলেই ৰমনীৰ জ্বৰ উঠে৷ আচল কথা হ’ল, পূৰণৰ নেওঁতা ছয়ৰ ভাগ পাৰ হলেই তেওঁৰ খেলিমেলি লাগে! সেইয়ে পেহাক আগৰে পৰা খাটনি ধৰি আছিল – বহীখন দিয়াৰ আগতে অন্ততঃ অংকটোৰ উত্তৰটো মিলাই চাবলৈ পেহাই যেন তেওঁক সুবিধাটো এবাৰ দিয়ে! স্বভাৱতে দয়ালু পেহা সন্মত হৈছিল, আৰু দিছিলো ৷ অংকটো কৰি হলে পেহাই প্ৰশ্ন কাকতখনতে উত্তৰটো লিখি আগবঢ়াই দিছিল আৰু ৰমনীমোহনে নিমিষতে সেইটো টুকি লৈছিল ৷

অংকৰ শিক্ষক আছিল আলি ছাৰ, বৰ কাঢ়া ৷ অংকৰ বহী ঘুৰাই দিয়াৰ দিনা ৰমনীমোহনৰ বহীখন হাতত লৈ ছাৰে তাক ওচৰলৈ মাতি সুধিলে- এইটো কি লিখিছ? ৰমনীমোহনৰ জ্বলজ্বল পটপটকৈ মনত আছিল পেহাই লিখি দিছিল –ই ৷ গতিকে গহীন হৈ আত্মবিশ্বাসেৰে ক’লে- হ্ৰস্ব ই ছাৰ ! আটাইবোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে গিৰ্জনি মাৰি হাঁহি উঠিল ৷ ছাৰে কলে – গৰু, নকল কৰিবও নাজান, হ্ৰস্ব ই নহয়, দুই ভাগৰ এক!

সেইটো ৰমণী এতিয়া মিনিষ্টাৰ, আৰু পেহা ? – আছে আৰু গাই বাই গাওঁতে বন্তি জ্বলাই ! জীৱন এনেকুৱা এটা বস্তু যত এশ পোৱাটোতকৈ ষাঠী পোৱাটোও কেতিয়াবা বেছি সুখত থাকিব পাৰে ৷ অকল পাঠ্যপুথিৰ জ্ঞানেৰেই জগত জিনিব নোৱাৰি ৷