যেতিয়া দেৱালে দেৱালে ষড়যন্ত্ৰ. . . . . .

যেতিয়া দেৱালে দেৱালে ষড়যন্ত্ৰ. . . . . .

সকলো বাকৰুদ্ধ! সময় যেন হৈ পৰিছে স্তব্ধ! চৌদিশে প্ৰাৰ্থনা সংজ্ঞাহীনতাৰ!

ধৰি লৈছোঁ, ল’ৰাদুটা সঁচাসচি সোপাধৰাই আছিল৷ তথাপিও ইমান নিৰ্মম ভাবে মানুহক হত্যা কৰাৰ সাহস আৰু ক্ৰুৰতা ক’ৰ পৰা আহিল সেই জনজাতীয় গাৱঁৰ মানুহখিনিৰ? কেঁচু কুমটি এটা মাৰিবলৈও সংকোচ হোৱা জাতিটোৰ এই হিংস্ৰতাৰ উৎস ক’ত? উৰাবাতৰিৰ পৰা আহিল এই শক্তি?  মদ-ড্ৰাগছৰ নিচাৰ পৰা আহিল এই শক্তি?  মানুহ হত্যা কৰিব পৰা মানসিক শক্তিৰ বাবে তেওঁলোকৰতো কোনো উগ্ৰপন্থী সংগঠনৰ প্ৰশিক্ষণ নাছিল! সেই মানুহখিনিৰ মাজত কিয় এজনো মানুহ নোলাল যি আগভেটি ধৰি ক’ব পাৰিলেহেঁতেন – “হব, হব, বাদ দে, জীৱটো থাকক দে, মানুহৰ পোৱালিহে, হত্যা কৰি মহাপাপ নকৰিবি!” কিয় নক’লে কোনোৱে?

মানুহে মানুহৰ প্ৰতি হেৰুৱাই পেলাইছে কৌটিকলীয়া শ্ৰদ্ধা আৰু বিশ্বাস ৷ এই কথা পৃথিৱীৰ যিকোনো এখন দেশতে প্ৰমান কৰিব পাৰি৷ যোৱা কেইটামান বছৰত কেইবাটাও বিক্ষিপ্ত ঘটনা চাই অনুমান হৈছে ক্ৰমশঃ এই বিশ্বাসহীনতা হিংস্ৰ আৰু আক্ৰোশ হৈ উদ্গীৰণ হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ বেছিভাগ সময়তেই পুঞ্জীভূত নোপোৱাৰ বেদনাৰ এইয়া বৰ্হিপ্ৰকাশ! A sadistic pleasure!

অভিজিত-নিলোৎপলৰ বৰ্বৰোচিত হত্যাকাণ্ডই আমাৰ সমাজ ব্যৱস্থা, শিক্ষা ব্যৱস্থা আৰু সভ্যতাক উপহাস কৰিলে৷ জনসাধাৰণক নিৰাপত্তা দিয়াত প্ৰশাসন ব্যৰ্থ হৈছে৷ কেনে প্ৰজ্ঞা আৰু কাণ্ডজ্ঞানহীন লোক গৈ উপায়ুক্তৰ দৰে দায়িত্বশীল পদত অধিস্থিত হৈছেগৈ সেই সত্যও উন্মুক্ত হৈছে৷ মানুহে মানুহক নৃশংস ভাবে হত্যা কৰিব পৰা তামসিক প্ৰবৃতিৰ পৰা এতিয়াও মুক্ত হ’ব পৰা নাই, ই প্ৰচলিত “অতি- মেটেৰিয়েলিষ্টিক” শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ ফোপোলা স্বৰূপক উদঙাই দেখুৱাইছে৷  ধন-টকা-পইচা থকা ক্ষমতাশীল মানুহে দোষ কৰাৰ পিছতো সুৰুঙা উলিয়াই সাৰি যাব পাৰে - সেই কথাই সাধাৰণ মানুহৰ প্ৰচলিত ব্যৱস্থাটোৰ ওপৰত থকা বিশ্বাস দিনে দিনে হ্ৰাস কৰি আনিছে৷

আৰু অধিক ভয়ংকৰ দিন যেন সমাগত৷ তাৎক্ষণিকভাৱে যদি এটা নতুন শিক্ষা ব্যৱস্থাৰে আমি শিক্ষিত হৈ নলওঁ, আমাৰ মৃত্যু সুনিশ্চিত!

মোৰ মাতৃভাষা কোৱা নিৰীহ দুটা ফুলকুমলীয়া জীৱন একেই ভাষা কোৱা এবিধ মানুহে অকালতে কাঢ়ি লৈ যোৱাৰ দুখত, দুখন ঘৰ চিৰদিনৰ বাবে খালী হৈ যোৱাৰ দুখত, এহাল মাক-দেউতাকৰ বুকুখন আমৃত্যু পৰ্যন্ত অপূৰ্ণ কৰি পেলোৱাৰ দুখত মই ম্ৰিয়মান আজি৷ হে মোৰ সন্মানীয় বন্ধুসকল, জীৱন বাটৰ ৰসৰে আপোনালোকক আজি আমোদ দিব নোৱাৰাৰ বাবে মোক যেন আপোনালোকে ক্ষমা কৰে৷